Transcriptie: Ervaringen en tips van Guillaume Philibert

Transcriptie

Brouwer: Eva Brouwer

Philibert: Guillaume Philibert

Brouwer: “Stel je hebt een goed idee. Je denkt eraan een eigen bedrijf te beginnen of je hebt net de stap gemaakt. Waar je moet je allemaal aan denken? Welke stappen maak je als ondernemer? En hoe zorg je ervoor dat jij begint met een voorsprong? Mijn naam is Eva Brouwer en in deze podcastserie, Begin met een voorsprong, hoor je hoe bekende ondernemers hun eerste stappen hebben gezet met hun bedrijf. We gaan in gesprek over de stappen die je maakt als ondernemer, van goed idee tot succesvolle ondernemer. Hoe begin je? Waar loop je allemaal tegenaan en hoe houd je werk en privé in balans? Vandaag spreek ik met Guillaume Philibert live in het Tobacco Theater in Amsterdam. Op 20-jarige leeftijd droomde Guillaume van zijn eigen sneakermerk. Exclusief en toch toegankelijk. Wat begon in de garage van zijn ouders is nu een internationaal succes. Welkom bij deze podcast met Guillaume Philibert van Filling Pieces.”

Brouwer: “Ja hoi Guillaume, wat ontzettend leuk dat je bij ons in de uitzending bent. Was dat jouw droom: hmm, ik wil wel mijn eigen sneaker?”

Philibert: “Ehhm, zo is het eigenlijk wel een beetje gestart, ja. Dus ik had een droom en uiteindelijk heb ik wel doorgepakt om die droom werkelijkheid te maken. Het voelde heel organisch voor mij om dat te gaan doen. Ik studeerde toen architectuur en leerde daar heel veel over ontwerpen en ook de technische kant van ontwerpen. Met die facetten ben ik eigenlijk de eerste stappen gaan zetten.”

Brouwer: “Ja en jij keek weleens naar de etalages van dure winkels en je dacht: hmm, dit is een beetje te duur en die andere sneakers vind ik niet mooi. Ik ga het gewoon zelf doen.”

Philibert: “Precies ja. Ik miste een bepaald product van een bepaalde kwaliteitsklasse, wat wel toegankelijk was in prijspunt. En als je kijkt naar het hogere segment is het natuurlijk veel te duur en de atletische footwear was eigenlijk een beetje te sportief. Ik zocht daarnaar en miste de luxe uitstralingen. Dus toen ben ik het zelf gaan doen.”

Brouwer: “En dat is ook waar de naam vandaan komt hè, Filling Pieces? Dat gat overbruggen.”

Philibert: “Precies.”

Brouwer: “Oké, dus jij denkt dat ga ik doen. Wat was de eerste stap. Google?”

Philibert: “Ja, de eerste stap was voornamelijk aan de ene kant marktonderzoek. Ik deed dat eigenlijk al door veel langs te gaan bij winkels, veel online te kijken naar online websites. Wat voor producten er worden aangeboden. Wat voor prijspunt. Wat voor materialen. Wat voor kleur. En ik was heel erg geïnteresseerd, dus het kwam heel organisch. Dus toen ben ik eigenlijk de eerste strepen op papier gaan zetten en echt gaan schetsen. En dat klinkt wat complexer dan het is, maar het begon echt met een A4’tje met een pen en ik begon de eerste lijnen van de schoen te tekenen. Totdat ik uiteindelijk een soort eindschets had. En toen ben ik online gaan googelen op een doordeweekse dag ’s avonds. Ik heb online een vraag uitgezet voor schoenenfabrikanten. En toen werd ik de ochtend daarna wakker met vijftig e-mailtjes van fabrikanten in Azië die geïnteresseerd waren om voor mij schoenen te produceren.”

Brouwer: “Wauw. Je begint eigenlijk ook gewoon inderdaad met de vraag stellen.”

Philibert: “Precies. Ja.”

Brouwer: “Zou je dat ook mensen aanraden?”

Philibert: “Ja, vaak zoeken mensen naar antwoorden. Maar ik denk dat je ook vaak de vraag kan stellen en dat mensen daarop kunnen reageren. En dat daar ook hele relevante informatie uitkomt.”

Brouwer: “Wat voor gevoel kreeg je toen je die vijftig e-mailtjes in je inbox zag. Dacht je toen: hmm, dit zou weleens wat kunnen worden?”

Philibert: “Ja, ik dacht eerst van, oké, gelukkig zijn er dus kansen om schoenen te produceren. En ik had heel duidelijk aangegeven van ik ben een klein, nieuw merk. Ik heb maar budget om vijftig paar schoenen te ontwerpen, of eh, te produceren. Dat was voor veel retailers niet zo’n heel groot probleem. En ik denk dat zij in de schetsen wel een soort toekomst zagen. En toen zijn zij ingehaakt.”

Brouwer: “Nou heb ik een documentaire gezien over jouw werk. Die heb je gemaakt vanwege jullie tienjarige jubileum. Overigens, mensen, die kun je kijken op YouTube. Bridging the Cap, heet hij. Echt een aanrader. En daar zien we jou in je beginjaren met echt hoooonderden schoenendozen. In je huis, in de kofferbak van je moeder, zelfs. Hoe was die tijd?”

Philibert: “Ik kan het me nog zo herinneren als gister. Naast m’n studie en mijn bijbaantje in de avonturen waren we schoenen aan het inpakken. Zo simpel was het en ik had geen opslag of een kantoor, dus ik deed alles vanuit huis. Mijn ouders werden helemaal gek van al die schoenendozen enzo. En ja, ik ben heel blij dat het uiteindelijk wel sneller is gegroeid en dat ik uiteindelijk ook een magazijn had en dergelijke. Maar je moet klein beginnen en ik denk ook dat je daar als ondernemer niet voor moet schamen, dat je klein begint.”

Brouwer: “Nee. Sterker nog, zie jij dat misschien ook iets als een voordeel? Dat je heel veel dingen in eerste instantie zelf doet?”

Philibert: “Ja, ik denk dat dat superbelangrijk is, vooral in het begin. Je hoeft niet overal expert in te zijn, maar ik denk dat het belangrijk is om als beginnende ondernemer te weten wat er allemaal nodig is, of wat er allemaal te doen is in dat ondernemerschap – en weet je wel, administratie. Bijvoorbeeld een website bouwen, dat hoef je niet allemaal zelf te doen, het is wel belangrijk dat je in ieder geval weet hoe belangrijk het is en hoe het in elkaar steekt.”

Brouwer: “Heb je misschien ook te veel dingen alleen gedaan? Of durfde je dingen op tijd uit te besteden?”

Philibert: “Ik denk dat ik blij ben dat ik in het begin heel veel heb gedaan en heb geleerd. Alleen heb ik wel moeten leren om te delegeren. Ik denk dat dat iets is wat ik wel iedereen aanraad om te weten waar je goed in bent en daarop te focussen. En vervolgens waar je niet goed in bent, om dat uit te besteden.”

Brouwer: “Waar was jij goed in?”

Philibert: “Het creatieve proces.”

Brouwer: “En dat is nog steeds je key?”

Philibert: “Helemaal niet het administratieve aspect.”

Brouwer: “Oké, ik denk dat heel veel mensen luisteren die denken, ‘dat herken ik wel een beetje’.”

Philibert: “Dat denk ik wel ja.”

Brouwer: “De eerste productie was vijftig paar schoenen. Hoe kwam je dan aan klanten daarvoor?”

Philibert: “Door heel simpelweg e-mailtjes sturen. Je stuurde duizend e-mails uit naar winkels…”

Brouwer: “Sorry, duizend?”

Philibert: “Ja, bij wijze van. En we kregen misschien twintig of dertig reacties, waarvan er dan twee of drie happig waren.”

Brouwer: “Misschien waren het er geen duizend, maar het waren er dus niet drie en dan zo van ‘oh niemand reageert, oh wat jammer’. Gewoon echt boem, boem, boem.”

Philibert: “Nee. Uitzetten, uitzetten, uitzetten. En voornamelijk ook langs winkels gaan. Ik ging met een koffertje langs winkels en ik vroeg naar de inkoper. Groette netjes, maakte een praatje, vroeg naar de inkoper, vertelde wat ik deed. En ik denk dat dat fysieke contact met die inkopers, dat vonden ze gewoon heel interessant. Het product zien. En tuurlijk als je iemand een e-mailtje stuurt, dan is het heel makkelijk om dat niet te checken of naar je spambox te sturen. Maar als je in de winkel staat en je hebt een goed product en je hebt een goed verhaal. Dan kunnen mensen niet om je heen. Dat deed ik voornamelijk veel. Dan heb ik het echt over dat ik in Amsterdam en in Rotterdam, ik ging naar de hoofdsteden, maar ik stapte ook in de auto om naar Parijs te gaan, om daar langs winkels te gaan.”

Brouwer: “Oh wauw, daar zit wel een dingetje in van dat je denkt ‘oh groot’.”

Philibert: “Ja, ik dacht al best wel snel internationaal.”

Brouwer: “Je ging niet naar Veenendaal.”

Philibert: “Nee, nee nee, ik dacht best wel snel internationaal. Omdat ik op die manier ook het gevoel had dat het merk ook snel kon groeien.”

Brouwer: “Hmm. Oké, maar de inkoper is dus een mega-belangrijke gate-keeper, zo zou je dat kunnen noemen.”

Philibert: “Precies.”

Brouwer: “Maar aan het einde wil je aan de voeten van de ideale klant. Was je daar ook mee bezig?”

Philibert: “Yes, ik denk voornamelijk met het selectieve soort van distributiebeleid, de juiste winkels en de juiste doelgroep. En daarnaast denk ik toffe fotoshoots doen, toffe content creëren, toffe evenementen of projecten doen, waardoor uiteindelijk ook de eindconsument de juiste eindbeleving had in het begin. En dat hebben we uiteindelijk uitgebouwd naar alle dingen die we vandaag de dag als merk doen.”

Brouwer: “Merkbeleving klinkt misschien toch een beetje abstract, maar wat is dat, een gevoel van hier wil ik bij horen?”

Philibert: “Precies. Merkbeleving om het in de simpelste zin uit te drukken is: je gaat naar een winkel en je ziet twee witte T-shirts. Waarom koop je het ene shirt? Ze voelen hetzelfde, ze zijn dezelfde prijs, maar waarom dat koop je dat ene witte T-shirt?”

Brouwer: “Nou, waarom?”

Philibert: “Dat heeft voornamelijk te maken met de merkbeleving. En dat doen heel veel goede merken die bekend zijn en succesvol zijn, die doen dat op de juiste manier.”

Brouwer: “Is dat het verhaal of wat is dat?”

Philibert: “Dat is het verhaal, maar het zijn heel veel aspecten. Design is een groot deel ervan. Alleen uiteindelijk als twee producten vrijwel hetzelfde zijn, dan kiest de consument toch voor het een. Dat heeft te maken met de prijs en toch ook wel met de merkbeleving en ik denk dat dat belangrijk is om goed te doen.”

Brouwer: “Je hebt natuurlijk een heel duidelijk product. Dus mensen die luisteren, misschien heb je potloden, maar er zijn ook veel mensen die in de dienstsector zitten. Die zijn bijvoorbeeld coach. Hoe kan dat met je dienst, moet daar ook een merkbeleving omheen?”

Philibert: “Ik denk dat alles, of het nou een service is of een product, een goede merkbeleving nodig heeft. Als je kijkt naar tandartsen of artsen, die zijn ook bezig met branding. Een praktijk op de juiste manier te marketen. Daar heeft het mee te maken, de consument moet keuzes maken. En een van die keuzeaspecten daarvan is merkbeleving.”

Brouwer: “Wat was nou echt hét moment dat je dacht ‘nu ben ik echt een bedrijf’?”

Philibert: “Dat is wel een grappig verhaal, een kleine anekdote. Ik leverde dus aan een winkel. Die verkocht heel veel van onze schoenen. En in heel kleine oplages. Elke maand kreeg die er een paar binnen. Toen hadden consumenten zich ingeschreven voor een bepaalde release. Ik zou eigenlijk vrijdagavond de schoenen leveren, zodat ze zaterdagochtend verkocht kunnen worden. Maar die shipment kwam later, dus ik moest nog de schoenen inpakken, en dus had ik zaterdagochtend pas de schoenen geleverd. Er stond file op de weg, ik woonde nog thuis en ik moest naar Amsterdam. Toen stond er dus een hele rij met ouders voor de deur. Die kinderen waren allemaal aan het voetballen, hockeyen, en noem maar op. En die ouders stonden toen te wachten op die schoenenrelease. En toen kwam ik dus aanrijden. En toen hebben al die ouders me geholpen om die schoenen van de auto naar de winkel te krijgen. Dat was toen het moment dat ik dacht van ‘oké, als die ouders in de rij staan voor deze schoenen, it’s got to be something big’.”

Brouwer: “Wauw. Wat een heerlijk gevoel, lijkt me dat. Wat fantastisch.”

Philibert: “Ja.”

Brouwer: “Maar ook even de grootste tegenslag? Daar leren we natuurlijk ook van.”

Philibert: “Hmm. Ja.”

Brouwer: “Jij zegt overigens ‘sometimes you win, sometimes you learn’. Dat is een mooie manier om naar jezelf te kijken. Maar kun je even met de billen bloot?”

Philibert: “Er zijn heel veel dingen die mis zijn gegaan in onze onderneming. In de documentaire komt eigenlijk alles naar voren. De grootste fout die we ooit hebben gemaakt qua product is dat we ooit een schoen hebben geproduceerd, dat wat was een bestseller van alle productieruns. Daarvan was de samplekwaliteit heel goed. Maar de massaproductie, de productie die daarna kwam, die was van mindere kwaliteit. Optisch gezien niet, maar als je dieper in het materiaal dook, dan was dat zo.”

Brouwer: “Is dat jouw manier om te zeggen: het ging scheuren?”

Philibert: “Ja. We hebben een hele productie terug moeten halen. Het heeft ons bijna het bedrijf gekost en op zo’n moment moet je doorzetten als ondernemer.”

Brouwer: “Wat was daar je grootste les?”

Philibert: “Voornamelijk veel meer controleren op kwaliteit en dieper dingen testen. Dieper producten te testen op kwaliteit en fit en dergelijke.”

Brouwer: “Nou ben je echt een creatieveling. Maar op een gegeven moment ben je ook de baas van een heel groot bedrijf. Was dat een moeilijke switch voor je?”

Philibert: “Die dingen zijn eigenlijk organisch in elkaar doorgegroeid. Creatief was ik eigenlijk gewoon bezig om collecties te maken. Maar aan de andere kant moest ik ook een bedrijf bouwen. Gelukkig heb ik wel een partner die voornamelijk bij wijze van de ‘bad cop’ is en ik ben de ‘good cop’. Die combinatie werkt heel goed.”

Brouwer: “Ja. Maar wat is dan je grootste tip als het gaat om teams aansturen?”

Philibert: “Ik geloof heel erg dat je niet heel corporate hoeft te zijn, met allemaal hiërarchieën in je bedrijfsstructuur – in ieder geval in ons segment, in onze industrie. Maar voornamelijk sneller de keuze te maken of iemand geschikt is voor je bedrijf of niet. Als iets niet werkt, geef het een tweede kans, maar geef het zeker niet een derde of een vierde kans. En investeer in je team. Niet alleen in salaris of whatever, maar ook in educatie en coaching. Ik denk dat dat heel belangrijk is.”

Brouwer: “Nou zit je tegenover mij met natuurlijk een Filling Pieces-jas. Daarop staat ook met borduur ‘fam’, van ‘family’. Dat is ook heel belangrijk in jouw bedrijf, over dat het gaat over iedereen mag meedoen. Dat wil je uitstralen met je merk, maar ook met je bedrijf, toch?”

Philibert: “Precies. Ik geloof heel erg dat de mensen die voor het bedrijf werken – ik zie het ook niet als mijn werknemers, maar echt als mijn collega’s – die weten uiteindelijk zoveel van het merk. Die dragen het merk. Die dragen alles wat wij doen. Die moet je ook behandelen als iets, dat ze ook echt deel zijn van het bedrijf, van het merk. En daarom zie ik het ook echt als familie. We moeten op die manier ook zo goed mogelijk met elkaar omgaan.”

Brouwer: “Filling Pieces en Bridging the Gap, dat was oorspronkelijk tussen een sportschoen en high-end fashion-schoen. Dat was jouw eerste doel. Maar uiteindelijk is het ook op een metaforisch niveau, heb jij ook de cap gebridged. Kun je daar iets over vertellen?”

Philibert: “Ik denk voornamelijk dat vooral de streetwear-industrie vooral ontstaan is uit black culture. Een bepaalde subcultuur die uit de suburbs kwam van bepaalde delen in Amerika. En daar is een bepaalde cultuur ontstaan en een bepaalde klederdracht uit ontstaan. Maar vervolgens heb je aan de andere kant high-end fashion, de grote modehuizen in Parijs en in Milaan, dat is natuurlijk voor de elite. En voornamelijk de white elites. Wij willen als merk vooral de brug slaan tussen bepaalde mensen en dus ook tussen verschillende culturen. En mensen samenbrengen. Dat doen we door verschillende campagnes en evenementen of überhaupt het runnen van een merk. En ik denk dat dat wel voor ons heel belangrijk is. En de extra value die wij aan de consumenten geven.”

Brouwer: “Je hebt zelf Surinaamse roots. Dat neem je heel erg mee in het verhaal toch?”

Philibert: “Precies. Ja. Ik denk dat uiteindelijk waar we niet omheen kunnen draaien is uiteraard de historie van het slavenverleden. Vroeger mochten slaven geen schoenen dragen. Dat zijn mijn great-great-great-great-great ancestors. Vervolgens Surinaamse kids in de gouden bocht die schoenen maakten voor zoveel verschillende mensen. Gemaakt als je kijkt naar mensen die bij onze bedrijf werken, door zoveel verschillende etniciteiten en culturen, dat voelt voor mij als een soort round circle.”

Brouwer: “Het verhaal dat je hebt, de missie. Wat we ook wel de why noemen. Heel veel ondernemers die luisteren die zijn misschien bezig met ‘oh waar vind ik dan een sample of welk materiaal moet ik gebruiken?’ Maar is het belangrijk om zo’n why te hebben?”

Philibert: “De why is voor mij de navigatie. Het kompas om te weten in de bigger picture waar ik mee bezig ben. En waarom we dingen doen. Sta je op een moment dat je bijna failliet bent of dat je even niet meer weet welke kant je op moet. Die why geeft je weer de juiste richting en geeft je gewoon die navigatie, is het kompas om te blijven doen wat je doet en of je de juiste kant op gaat. Wij passen dat toe op bijvoorbeeld modellen die we kiezen in fotoshoots, dus een supergedetailleerd aspect, maar ook als we de ‘brand-strategie’ voor de komende vijf jaar uitstippelen. Die why is gewoon het onderliggende, dat is het fundament van wie wij zijn en wat we doen.”

Brouwer: “Jij hebt het gedaan. Als negentien jarige dacht je gewoon ik ga mijn eigen schoen neerzetten. Het is uitgegroeid tot een internationaal modemerk. Als mensen nu luisteren met een droom die denken ‘ja, kan ik dat wel’. Wat zou je tegen hen willen zeggen?”

Philibert: “Geloof in jezelf. Ik denk dat we zelf veel meer kunnen dan we denken. Geloof in jezelf en blijf ervoor vechten als je echt iets wil. Zorg ervoor dat het gewoon gebeurt. Als ik het kan, dan kunnen anderen het ook.”

Brouwer: “Leuk dat je luisterde naar deze podcast met Guillaume Philibert van Filling Pieces. KVK krijg veel vragen over starten en 16 september is er weer een KVK-startevent. Daar kun jij gratis bij zijn met al je ondernemersvragen. En dan hebben we natuurlijk weer een inspirerende gast. Om erbij te zijn, kijk op kvk.nl/start.”